Lodowisko w wiosnę? W Londynie to raczej normalne, gdyż lodowisko Streatham Ice Arena jest otwarte o każdej porze roku, każdego dnia. Może jedynie nie o każdej godzinie, ale to tam... mało ważne. 
Savannah Sweenley, niedoszła modelka i aktorka, postanowiła ubrać się w superhipermega ciasne czarne leginsy i skórzaną kurtkę (gdyż było tylko 5 stopni na plusie, a na lodowisku - równe zero) do tego też swoje cudowne botki. Wyglądała superhipermega, ot co! Była godzina 18, dziewczyna właśnie skończyła pracę, podobnie jak jej najlepsza przyjaciółka i współlokatorka zarazem. Musiały się gdzieś razem wybrać, bo:
a) Savannah nie lubiła obijać dupy
b) Savannah nie lubiła, gdy Candy obija dupę
c) Savannah nie lubiła, gdy Candy obija dupę, podczas gdy mogłaby śmigać na łyżwach z Saffcią
No i tak to było.
Wchodząc do lokalu, Savannah zrzuciła blond włosy z ramion i przyjęła na twarz sztuczny uśmiech. Candy jeszcze nie było? To nic, zawsze tak jest, patrząc na to, że pracuje w telewizji, pff... to Sweenely powinna tam pracować, a nie być KELNERECZKĄ. Nie żeby coś, Savannah wcale nie życzyła źle Candice. Nie zazdrościła jej. Może trochę. Chciałaby po prostu również móc już jakoś startować w tej branży. Choć od telewizji tak ociupinkę wolała modeling... zawsze jednak dobre jedno, lub drugie. Czyż nie?
- Numer 38. - Powiedziała z tym samym sztucznym uśmiechem do ekspedientki. Zapomniała niestety jaki rozmiar ma Candy, upsii. Trudno, poczeka na nią.

Och, jakże cudownie, Candice już się pojawiła, nawet to czekanie na nią nie trwało za długo! Ani trochę długo. A więc co, będzie pięknie. No bo jak ma być, hę?
- No cześć. - Nadal się uśmiechała, tym razem z pewnością można stwierdzić, że nie był to jakiś ironiczny uśmieszek, a... całkowicie szczery, miły, przyjacielski, kochany. Bo taka była naprawdę, przy przyjaciołach, a już w ogóle przy osobach, które kochała. Przy tych najlepszych. Candy z pewnością była najlepsza. Bo gdyby nie ona, to kto inny mógłby sprawiać, że Savannah ma codziennie dobry humor nawet idąc do tej swojej popapranej restauracyjki? Jej praca jest fatalna, jej praca to część jej życia. Ale ta mniejsza część. Większa, jest dobra, cudowna, wręcz idealna, a to zasługa kogo? - Candy! - Nie, pewnie, że nie. Może minutkę, nie dłużej. Zamawiaj łyżwy i biegniemy, ja zajmę się karnetami. - Nie ściągając uśmiechu z twarzy, podeszła do drugiego okienka, by podać tam dwa karnety na łyżwy. Zdobyła je kradnąc z torebki jakiejś grubej staruszce, która akurat była w toalecie, a torebkę zostawiła na stole samotną. Znalezione... nie kradzione. Haha, dobre sobie. Mimo, że Saffcia kradziejuszką nie była, to rzeczy w restauracji czasem same wpadały jej w łapki!

O, przykłady znakomite. Czy naprawdę swój-do-swego blondzia-do-blondzi? Nie wnikam, serio. Ale może być i tak. Dżoana Krupa jest idolką Wikejszyn, ekhem, gdyby jeszcze Dżoana była metalem... taaakkkk.
Savannah zaśmiała się cicho z upadku przyjaciółki. Nie było to nic złośliwego, oj nie! Po prostu wiedziała, że i ona zaraz zaliczy taką glebę, z której pewnie się nie podniesie, będzie trzeba dzwonić do ijoijo, oni przyjadą, skradną Saffcię, z lodowicha będą nici, tym bardziej z... kariery modelki Savannah! Oł nie! Do tego doprowadzić nie można, nie, nie, nie... Najlepiej Sava będzie cały czas trzymać się barierki, tak, będzie piknie i... no, wszyscy wiedzą.
- Jasne, chodź. - Odparła Savannah, pomagając szybko Candice wstać. Później pociągnęła ją za nadgarstek na środek lodowiska. Ej, miała stać przy barierkach! Kuźwa, nie, zapomniało się! Dobra, nic. Zaraz na kogoś wpadną i będzie tyle. - Ja pierniczę, nie umiem jeździć! - pisnęła, poprawiając włosy. Co z tego, że zaraz mogła tu umrzeć? Włosy poprawić musiała, przecież przez 10 minut na zapleczu restauracji je prostowała, heloł bicz. Teraz tak je zepsuć? Nie, nie, nie... no ej. Nie. - AAAA, cichoooo, dojedziemy razem do barierki, albo... albo... wypierdzielimy się tu i umrzemy. - Zaśmiała się strasznie głośno. Rzeczywiście musiała odnosić się strasznie głośno, bo panował tu taki hałas... oł jes, większy niż na koncertach Dżustiny Dreffnoq Bejbier. A ludzi w literkę ce i ha.

Kochany przystojny chłopiec, znaczy Christian Martine, przyszedł na lodowisko. Nie wiedział jakim cudem, ale go wyciągnęli. Po prostu nie znosił zimna, teraz wolałby siedzieć na ławce w parku, pod drzewem i patrzeć jak jego Kira biega za patykiem. Proszę was, on jest naprawdę nudny i marudny. (jaki rym dwukropek zero). Ubrany był w przetarte spodnie jeansowe, koszulę i niezapiętą bluzę. Na nogach oczywiście adidasy, kupione przez internet. Stał oparty o barierkę lodowiska i czekał na kolegów. Jak się nie pojawią, to im chyba mordki (żeby nie wyrażać się brzydko) obije.
Dopiero teraz zauważył, że jak na tą porę roku, to na lodowisku jest strasznie dużo ludzi. No hello, jest wiosna! Powinniście być... gdziekolwiek, ale nie tu. Marnujecie taką piękną pogodę wiosenną... dobra, nie taką piękną jak każdy sobie wyobraża, ale na pewno lepszą niż ta na minusie, tak? Ale wracając do tematu pogody, to jak można woleć zimno od ciepełka, takiego fajnego? No bo co? Jak jest na dworze zimno, na minusie, to wy przy kominku siedzicie z kubkiem kakałka, a teraz? Jak jest troszeczkę cieplej, to na lodowisko. Ludzie, nie pojmuję was. Ale to chyba dobrze.
Mając dość czekania Christian zaczął jeździć po całym lodzie - pod prąd też - próbując nie zderzyć się z nikim. Jak on nie lubił takich miejsc, jak to. Gdzie dużo ludzi i zimno... A czy wspominałam już, że on nie znosi zimna? Nie, jak mi przykro!

Mistrz Gry napisał:

Gorzej - One Direction.
Bo właśnie jakieś psychopsychopsychofanki jeździły po lodowisku z włączoną piosenką tego że zespołu, denerwując ludzi w okołu. Przewracały ich oraz męczyły uszy tymi strasznymi dźwiękami, którym był... ich... "śpiew"? Czy coś takiego? Nie, nie, nie, tego śpiewem nazwać nie było można. Prędzej jakimś okrutnym jękiem, stękiem albo... nie powiem, bo Mistrz Gry zostanie wywalony za brzydkie podteksty plus osiemnastkowe.
Tak więc, te psychopsychopsychofanki mające nie więcej niż 12 lat, udawały, że umieją jeździć, cały czas się wywalając na kościste tyłki, wywalając się na ludzi... A teraz również wszystkie dziesięć, przepraszam, dziesięć i jedna mega duża dziewczynka (stosunkowo niska wzrostem, większa... inaczej), postanowiły wrąbać się na blond seksiaki ciamajdy, które również nie umiały jeździć. Savannah i Candice leżały teraz pod ciężarem psychopsychopsychofanek, które sobie z upadku nic nie zrobiły i zaczęły śpiewać kolejną piosenkę... smutne, ale prawdziwe.

Czy wspominałam że Candy nie znosi dzieci?! BOŻE JAKIE DZIECI! ZABIĆ TO ZA MAŁO?! A jaką piosenkę śpiewali jeśli można wiedzieć? BOSZ CO SIĘ Z TOBĄ DZIEJE?! CO CIĘ OBCHODZI JAKĄ PIOSENKĘ ŚPIEWAŁY PSYCHOLKi?! Candziak który czuł że się zaraz połamię wrzasnęła:
-SPIERDALAJCIE WY DURNE DZIECI!
Nie znałam cię od tej strony Candy... ZARAZ SOBIE JESZCZE W WŁOSY POPSUJE A WIDZIAŁA tu mega ciacho. Które potem, mówię wam to w tajemnicy zostanie jej mężem. BOSZ SPOOILER NIE MOGĘ!

Christian zaśmiał się, widząc mały wypadek. Tak i nawet jedna z blondynek wpadła mu w oko... czekaj, czekaj, nieee, jemu nikt nie pada w oko, to skandal. Po prostu... była ładna i tyle. Docenił to, tiaa.
Jednak, po dwudziestu minutach jeżdżenia, dołączyło do niego trzech kolegów. Dwóch brunetów i jeden rudy. Widać było, że ledwo stali na lodzie. Skoro nie umieją jeździć, to po co ciągnęli go tutaj, żeby pogadać. Mogli zaprosić go do kina, czy gdzieś, nie ważne.
-Siema Chris - przywitali się i każdy "skleił pieroga", razem z chłopakiem. Wtedy zaczęli wyjaśniać przyczynę wybranego miejsca spotkania, która była jasna. A nawet były dwie. Pierwsza, to ta, że przychodziły tu ładne dziewczyny, druga to taka, że po prostu chcieli pożyczyć trochę kasy "na wiecznie nieoddanie" i tyle.